Już pod koniec grudnia dopadł mnie bluesowy nastrój. Fatalna kondycja psychiczna. Ciągła walka ze sobą. Czuję się przemęczona, smutna, zrezygnowana, bez ikry. Nie mam siły.
Zwykle w takich sytuacjach starałam się robić to, co wydawało mi się, że chcę i powinnam robić.
I oczywiście są rzeczy, które muszę robić, jak praca i higieniczny tryb życia. Na szczęście nie mam wielu dodatkowych obowiązków, więc postanowiłam spuścić powietrze z kół.
Nie mam siły? - odpoczywam. Nie mam chęci? - nie zmuszam się. Nie czuję tego? - nie robię tego. Odpoczywam, płaczę, smucę się, złoszczę, śpię, odpoczywam, smucę się, złoszczę...
Nie wiem, dokąd ta droga mnie zaprowadzi.
Ale czuję że nie chcę więcej walczyć ze sobą.
Miłość polega nie tylko na wymaganiach, głównie na akceptacji. Akceptuję swoje słabości, swoją niemoc. Nie mogę? Nie mogę. To nie mogę. I nie będę.
Mam nadzieję na olśnienie, a może umrę zrezygnowana.
Ale po prostu nie mam siły.
Ufam fali, a dokąd mnie zaniesie?
??????
" Ufam fali, a dokąd mnie zaniesie? " - Na drugi koniec refleksji , z miejsca nie chcę mi się, w miejsce zrobię coś bo wieje nudą. A skoro emocje są stanem który poniekąd sami wywołujemy (to fajnie bo mamy na to wpływ) możemy kreować w sobie emocje ..... nie tylko te mdłe , są też fajne jak smak pierwszych czereśni .... pozdrawiam Renee
OdpowiedzUsuńCześć Renatka :)
Usuńfajne emocje są rzeczywiście orzeźwiające iodmładzające, i z pewnością w jakimś sensie jesteśmy odpowiedzialni za stan swojego ducha. Jednak często mam wrażenie, że kontroli nad swoimi nastrojami nie mam żadnej. Nad myślami, nad czynami, nad stosunkiem do innych ludzi - tak; nad emocjami - już nie tak bardzo.