Wychowałam się w jej dźwiękach. Towarzyszyła mi w szkole muzycznej, w rozmowach z ojcem, w licealnych wieczorach, na studiach, na koncertach, teraz, w tej chwili słucham jej z YouTube'a. Jest coś nieprawdopodobnego w magicznym świecie, na jaki otwiera nas dobry utwór muzyki poważnej, Kolory, przestrzenie, rytmy, emocje, wyobrażenia, poruszenia ciała i trzewi... to przeżycia, na które nie jestem gotowa codziennie. Są naprawdę intensywne. Wzruszające. Nastrojowe. Klimatyczne. Przerażające lub kojące. Każdy instrument ma swoją barwę, każdy motyw ma swoje dążenie, przebieg i kontynuację. Słuchanie muzyki poważnej jest trochę jak medytacja - tyle że nie skupiam się na oddechu, czy przepływie myśli, ale na dźwiękach i wyobrażeniach, skojarzeniach i reakcjach, jakie wywołują. Jest coś w obcowaniu z pięknem i wielkością geniuszu co sprawia, że czuję się maleńka i zapominam o sobie. Arogancja, pretensje, żale, wszystko to ucisza się kiedy konfrontuję się z SIŁĄ muzycznego przekazu. To jak wysokie góry lub ocean - wielu ludzi odda wszystko za wycieczkę w góry. Bo to jest jak mistyczne przeżycie, kiedy słyszy się coś tak wielkiego i pięknego, ma się ten zaszczyt, jest się w tej muzyce, jest się jej częścią - mimo że samemu jest się tak niepozorną kobietą... Są sprawy na tym świecie, które mają prawdziwą moc oddziaływania i kształtowania naszych charakterów. Które nas jednocześnie sprowadzają do pionu i uszlachetniają. Muzyka poważna jest jednym z tych fenomenów. Oczywiście nie jest dla każdego. Nic nie jest dla wszystkich. Ale do tych wszystkich, którzy kochają poważkę - piątka. Kochacie coś niesamowitego, co ubogaca wasze życie. Rozumiemy się bez słów. Hashtag #Beethoven nie jest dla wszystkich, ale ci, którzy wiedzą, o czym piszę - wy wiecie, o czym piszę ;)
Tyle ode mnie.
Wracam do Wieniawskiego :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz