Praca to przywilej, nie przykry obowiązek. Oczywiście obowiązki zawodowe mogą nie być nam w danym momencie na rękę, jednak sam fakt, że codzienność ma kształt, schemat i swój tygodniowy rytuał - porządkuje w głowie i hartuje ciało. Przywilej pracy to nie jest popularne hasło w dzisiejszych czasach. Chcemy konsumować, ale nie pracować. Chcemy korzystać, ale nie wnosić do ogólnego spichlerza. Chcemy odpoczywać, nigdy się nie męcząc. Pracujemy konieczności, żeby utrzymać siebie, rodzinę, spłacać kredyty, nabywać. Narzekamy na robotę, która nigdy nie jest dość dobra, dość dobrze płatna, dość ciekawa, rozwojowa, fajna. Oczywiście w środowiskach zawodowych zdarzają się często bardzo nieprzyjemne sytuacje i praca to nie bal studniówkowy. Zapominamy jednak w tym wszystkim, że praca to przywilej, którego nie wszyscy mogą dostąpić.
Jako osoba niepełnosprawna miałam w życiu okresy, kiedy nie byłam w stanie podjąć aktywności zawodowej. Z racji charakteru mojego schorzenia, często spotykałam się w miejscach pracy z niechęcią, a nawet próbami poniżania. To, że pracuję, od ładnych kilku lat w sumie prawie bez przerw, uważam nie tylko za fakt, który jest ekonomicznie wygodny. Jest to dla mnie też przywilej. Przywilej możliwości życia względnie normalnie. Przywilej zarobienia na czynsz, opłaty i kolejny sweter. Przywilej wychodzenia z domu i robienia czegoś, co komuś potrzebne jest na tyle, by za to zapłacić. Przywilej codziennego dokładania do wspólnego spichlerza.
Nie ukrywam, że niewątpliwie są ludzie, którzy nie potrzebują miarowego trybu życia, który daje praca. Oni dają dodatkową wartość społeczeństwu w inny sposób. Albo wcale. Jednak ta linijka z pięknego dziecięcego wiersza, zawsze ze mną została: "Tak więc dla wspólnej korzyści i dla dobra wspólnego,/ każdy musi pracować mój szanowny kolego". Dobrze jest mieć możliwość dosypania do wspólnej skarbonki. Dobrze jest mieć przywilej pracy zawodowej. Mi to przywróciło godność.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz